Webreportage

Een reportage is volgens de Journalistieke Begrippenlijst van Vreekamp: ‘een eigen bericht met eventueel een analyse of commentaar.’ Dat is een zeer beperkte opvatting. Bij onze definitie van de webreportage omschrijven we dat gedetailleerder.

Feit is wel dat een reportage altijd ‘eigen’ moet zijn. Dat wil zeggen: een bericht gemaakt door een reporter die er ook bij is geweest en niet uit de tweede hand verneemt.
Een webreportage gebruikt tekst/beeld/geluid, eventueel bewegend beeld en alle andere mogelijke middelen, mits journalistiek relevant. (Dus geen geflash als het niet functioneel is)

Moeilijkste

‘Van alle journalistieke disciplines is het maken van een reportage de meest klassieke, maar ook de moeilijkste. Er gebeurt iets en de verslaggever is erbij, kijkt, snuift, hoort en vraagt. Dan wendt hij zich af en schrijft zijn verhaal.’

Registreren

Een fragment uit ‘Het Volkskrant Stijlboek’ waaruit al blijkt dat er een verschil is tussen het maken van een reportage voor de krant en een webreportage:

“De verslaggever is de camera die registreert en die, terug achter het toetsenbord, met heel zijn hebben en houwen (zijn intelligentie, zijn emoties, zijn verleden, zijn journalistieke visie) een zo helder pregnant en mooi mogelijk verhaal maakt. Trefwoorden daarbij zijn: spanning, toon, samenhang, compositie en taalgebruik.
Enkele kenmerken van een goede reportage zijn:

De verslaggever vertelt zijn verhaal, met een begin, een midden en een eind. Een verhaal heeft altijd een innerlijke samenhang, en daarmee een dwingende structuur, die noodzakelijkerwijs consequenties heeft voor de selectie van de gegevens.
Het is mooi als het lukt om de drie klassieke eenheden van tijd, plaats en handeling toe te passen in een reportage.
- Plaats:
  het elders gebeurde invoegen in de context van het hier.
- Handeling:
  òf één hoofdpersoon òf de verslaggever is het eenheidscheppende personage, waarbij soms de ik-vorm onvermijdelijk is.”